ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ

"Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ζούμε πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες. Η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα ότι ζούμε πέρα από τις δυνατότητες του πλανήτη μας". Αυτό υποστηρίζει ο Ίβο ντε Μπέρ, Εκτελεστικός γραμματέας της Σύμβασης - Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή.
Πράγματι αυτό είναι μια πολύ καλή εξήγηση για την Κλιματική Αλλαγή αλλά πώς πραγματικά άρχισε αυτή η κορυφαία συζήτηση και αυτός ο απολογισμός εντέλει;
Όλα άρχισαν ώστε να θεσπιστούν κανόνες για τον έλεγχο των αερίων που προκαλούν την κλιματική κρίση και να ληφθούν αποφάσεις για τον τρόπο αντιμετώπισης των αναπόφευκτων συνεπειών της αλλαγής του κλίματος από το συνέδριο της Κοπεγχάγης που πραγματοποιήθηκε το 2009, παράλληλα δηλαδή με την εργασία που ανέλαβε το τμήμα της περιβαλλοντικής ομάδας του σχολείου μας. Έτσι, αποφασίστηκε από εμάς του ίδιους να μελετηθεί αυτό το συνέδριο και να συνοψίσουμε τον απολογισμό δηλαδή το αποτέλεσμα του.
Λέχθηκε, ότι άμα στο συνέδριο της Κοπεγχάγης δεν διορθωθεί "το λάθος", δηλαδή δεν πάρει μέτρα για την παγκόσμια κλιματική κρίση, το έτος 2009 θα θεωρηθεί ως το έτος που έλαβε χώρα μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές αποτυχίες που βίωσε ποτέ ο πλανήτης. Αυτό τώρα πια μετά την λήξη τον συνεδρίου είναι γεγονός και μπορούμε να κατοχυρώσουμε αυτή τη θεώρηση για το έτος 2009.
Κατά την διάρκεια του συνεδρίου, επισημάνθηκε από το WWF, ότι υπάρχουν έξι βασικά σημεία που πρέπει να επιτευχθεί συμφωνία. Αυτά είναι:

1. Οι πλούσιες χώρες πρέπει να θέσουν, ως ομάδα, ισχυρούς δεσμευτικούς στόχους για μείωση των εκπομπών τους κατά 40% κάτω από τα επίπεδα του 1990, μέχρι το 2020. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των μειώσεων πρέπει να επιτευχθεί σε εθνικό επίπεδο.
2. Πρέπει να εδραιωθεί η συνεργασία για χρηματοδότηση και διάχυση τεχνολογίας, προκειμένου να υποστηριχθεί η μετάβαση των αναπτυσσόμενων χωρών σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
3. Με την κατάλληλη υποστήριξη ως προς τις ανάγκες τους, οι αναπτυσσόμενες χώρες οφείλουν να δεσμευτούν σε εκπομπές κατά 30% χαμηλότερες, σε σχέση με την αναμενόμενη εξέλιξη, μέχρι το 2020.
4. Οι δράσεις εκ μέρους των αναπτυσσόμενων χωρών πρέπει να περιλαμβάνουν την ανάσχεση της αποψίλωσης των δασών και των συνεπαγώμενων εκπομπών.
5. Τα οικονομικώς ισχυρά κράτη πρέπει να στηρίξουν τις πιο ευάλωτες χώρες, κοινότητες και οικοσυστήματα που πλήττονται δριμύτερα από την κλιματική αλλαγή και να χρηματοδοτήσουν την προσπάθεια προσαρμογής και μείωσης των εκπομπών τους με ένα ποσό της τάξης των €115 δις ετησίως έως το 2020.
6. Όλες οι χώρες οφείλουν να συμφωνήσουν ότι οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2050 πρέπει να μειωθούν κατα 80%, σε σχέση με τα επίπεδα του 1990.

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες αναβολής από την στιγμή που η επιστήμη πήρε σαφή θέση για την κλιματική κρίση, η Κοπεγχάγη αντιμετώπιζε μια τελευταία ευκαιρία ώστε να πάρει κάποια ισχυρά μέτρα. Αυτή η τελευταία ευκαιρία παρ΄ όλα αυτά χάθηκε. Παλιότερα:

• 1865: Ο Τζον Τίνταλ θεώρησε ότι αέρια, όπως οι υδρατμοί και το διοξείδιο του άνθρακα στο ατμοσφαιρικό περίβλημα διατηρούν τη θερμότητα.
• 1896: Ο Σβάντε Αρένιους προέβλεπε ότι οι αυξήσεις του ατμοσφαιρικού CO2 από την καύση ορυκτών καυσίμων θα οδηγούσαν σε παγκόσμια υπερθέρμανση. Ένας διπλασιασμός του ατμοσφαιρικού CO2 θα μπορούσε να προκαλέσει άνοδο της παγκόσμιας μέσης θερμοκρασίας κατα 5 οC. Οι προβλέψεις του Αρένιους πέρασαν απαρατήρητες για περισσότερο από μισό αιώνα.
• 1958: Η πρώτη συνεχής παρακολούθηση αποκαλύπτει ταχεία αύξηση της συγκέντρωσης του CO2 στην ατμόσφαιρα.
• Δεκαετία του 1970: Έναρξη της περιόδου ατμοσφαιρικής υπερθέρμανσης, γνωστής ως "υπερθέρμανση του πλανήτη".
• 1988: Τα Ηνωμένα Έθνη (OHE) ιδρύουν τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC), με στόχο την αξιολόγηση της επιστήμης της κλιματικής αλλαγής.
• 1990: Δημοσιεύεται η Πρώτη Αξιολόγηση της IPCC. Η χρονιά αυτή καθιερώνεται ως το έτος βάσης για μελλοντικούς στόχους εκπομπών.
• 1992: Η Συνδιάσκεψη Κορυφής του Ρίο ντε Τζανέιρο. Οι κυβερνήσεις συμφωνούν για τη Σύμβαση - Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Αλλαγή του Κλίματος (UNFCCC) που τις δεσμεύει να αποτρέψουν την "επικίνδυνη αλλαγή του κλίματος".
• 1995: Έπειτα από μια έντονη συζήτηση, ιδίως με τα έθνη του Οργανισμού των Χωρών Εξαγωγής Πετρελαίου (OPEC), η Δεύτερη Αξιολόγηση της IPPC εδραιώνει την ισχυρή σύνδεση μεταξύ των αερίων θερμοκηπίου που προκαλούνται από τον ανθρώπινο παράγοντα και της κλιματικής αλλαγής, αναφέροντας ότι τα στοιχεία υποδεικνύουν ότι η παγκόσμια υπερθέρμανση οφείλεται στις ανθρωπογενείς δραστηριότητες.
• 1997: Το Πρωτόκολλο του Κιότο συμφωνήθηκε υπό τη UNFCCC. Περιλαμβάνει τους πρώτους στόχους μείωσης εκομπών για τις βιομηχανικές χώρες, καλύπτοντας το διάστημα 2008 - 2012. Όλα τα ισχυρά κράτη υπογράφουν.
• 1998: Το θερμότερο έτος της θερμότερης δεκαετίας του θερμότερου αιώνα επί τουλάχιστον μία χιλιετία.
• 2001: Τα έθνη συμφωνούν επί μεθοδολογικών και άλλων λεπτομερειών τον Πρωτοκόλλου του Κιότο στο Μαράκες. Οι ΗΠΑ κια η Αυστραλία αρνούνται να κυρώσουν το Πρωτόκολλο.
• 2003: Ευρωπαϊκό κύμα καύσωνα, το οποίο κοστίζει τη ζωή σε περισσότερους απο 30.000 ανθρώπους. Οι επιστήμονες αργότερα συμπεραίνουν ότι πρόκειται για το πρώτο ακραίο καιρικό συμβάν, το οποίο μπορεί ρητά να αποδοθεί στην κλιματική αλλαγή. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι το 1/3 του πλανήτη πλήττεται από ξηρασίες, αριθμός διπλάσιος εκείνου της δεκαετίας του 1970.
• 2005: Η ξηρασία μετατρέπει προσωρινά το τροπικό δάσος του Αμαζονίου από ταμιευτήρα άνθρακα σε πηγή εκπομπής άνθρακα.
• 2007: Η μαζική απώλεια πάγου στην Αρκτική, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, προκαλέι φόβους για έναν Βορρά χωρίς πάγους. Η Τέταρτη Αξιολόγηση της IPCC προειδοποιεί για ταχύτερη και μη αναστρέψιμη αλλαγή του κλίματος. Η Συνδιάσκεψη για το Κλίμα στο Μπαλί ορίζει ένα χρονοδιάγραμμα για επίτευξη συμφωνίας επί του διαδόχου Πρωτοκόλλου του Κιότο.
• 2008: Συνδιάσκεψη για το Κλίμα στο Πόζναν της Πολωνίας. Βραδεία πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, καθώς πολλοί αναμένουν να διατυπώσει τη θέση της η νέα κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ.
• 2009: Έτος - σταθμός για το κλίμα, με τις διαπραγματεύσεις να συνεχίζονται για ένα Πρωτόκολλο της Κοπεγχάγης που πρέπει να συμφωνηθεί τον Δεκέμβριο.

Σύμφωνα με την IPCC πιθανά σημεία καμπής περιλαμβάνουν:

1. Φυσικός διαχωρισμός στη Γροιλανδία ή/και τη Δυτική Ανταρκτική, οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στο έδαφος. Αυτοί οι πάγοι έχουν πάχος τριών χιλιομέτρων και καλύπτουν περισσότερα από 2 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα σε κάθε περιοχή. Η τήξη των πάγων έστω με ορισμένα κλιματικά μοντέλα, μια θέρμανση κατά έξι ή περισσότερα μέτρα. Σύμωνα με ορισμένα κλιματικά μοντέλα, μια θέρμανση της τάξης του 1,7 οC θα πυροδοτούσε τον κατακερματικό των πάγων της Γροιλανδίας.
2. Μαρασμός του τροπικού δάσους του Αμαζονίου από τη ζέστη, τη ξηρασία και τις πυρκαγιές. Αυτό θα απελευθέρωνε CO2 και θα θέρμαινε τον πλανήτη περαιτέρω, αποσταθεροποιώντας πιθανώς κι άλλα δάση, προκαλώντας περισσότερη θέρμανση και επιφέροντας επίσης απώλεια ενός από τους σημαντικότερους ταμιευτήρες άνθρακα του πλανήτη και ενός μοναδικού θύλακα βιοποικολότητας.
3. Απελευθέρωση δισεκατομμυρίων τόνων μεθανίου, παγιδευμένου σε μόνιμα παγωμένο έδαφος. Εφόσον το μεθάνιο είναι αέριο του θερμοκηπίου, μια τέτοια εξέλιξη θα επέτεινε την υπερθέρμανση. Οι επιστήμονες έχουν ενοχοποιήσει τις απελευθερώσεις μεθανίου ως έναυσμα αιφνίδιων επεισοδίων παγκόσμιας υπερθέρμανσης στο παρελθόν.
4. Διακοπή της λειτουργίας των ωκεάνιων ρευμάτων. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μεγάλες κλιματικές αλλαγές, περιλαμβανομένης μιας Ευρώπης που γίνεται σημαντικά ψυχρότερη και μιάς πιθανής διακοπής των ασιατικών μουσώνων. Η τακτική και προβλέψιμη έναρξη των μουσώνων είναι σημαντική για τα αποθέματα νερού και την παραγωγή τροφίμων στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, της πιο πυκνοκατοικημένης ηπείρου του κόσμου.

Παρ' όλα αυτά το τόσο σημαντικό συνέδριο της Κοπεγχάγης για την κλιματική κρίση δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα καθώς αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία παρ' όλο που παραδέχτηκαν τις κάποιες ευθύνες τους για αυτήν την κρίση, αρνήθηκαν να μειώσουν τις εκπομπές ρύπους τους. Υποστήριξαν ότι μόλυναν το περιβάλλον πολύ μετά από άλλες βιομηχανικές χώρες π.χ. τις ΗΠΑ που μόλυναν το περιβάλλ0ν πάνω απο 50 χρόνια και αρνούνταν να πληρώσουν το ίδιο χρηματικό ποσό με αυτές για την "πράσινη πορέια" ανάπτυξης.
Κι όμως μπορεί να γίνει μια αλλαγή αυτού του περιβαλλοντικού προβλήματος καθώς οι περισσότερες τεχνολογίες που απαιτούνται είναι διαθέσιμες. Ενδικτικά:

• Αιολική ενέργεια
• Ηλιακή ενέργεια
  
• Δημόσιες μεταφορές
• Ενέργεια κυμμάτων, παλίρροιας, καθώς και η γεωθερμική ενέργεια
• Βιοκαύσιμα
• Ορυκτά καύσιμα
• Πυρινική ενέργεια
• Μεθάνιο
• Και φυσικά η ευαισθητοποίηση του κάθε πολίτη στην καθημερινότητα του.